ไม่เคยรู้เลย…ว่าชีวิตจะเป็นเช่นไร
เด็กอายุ 14 รีบวิ่งกลับไปหาเพื่อนที่อยู่ข้างหลัง ในสภาพมือที่เห็นกระดูกและเศษเนื้อห้อยไปมา เพื่อนๆช่วยกันเทน้ำล้างแผล ก่อนเอาผ้าพันแล้วรีบบึ่งไปโรงพยาบาล
พอถึงห้องฉุกเฉิน พยาบาลจับตรวจโควิด-19 ผลตรวจออกมาเป็นโควิด เพื่อนช็อคทั้งแก็งค์ เพราะเข้าร่วมม็อบด้วยกันมาแล้วไม่รู้กี่วัน และแพร่เชื้อให้คนในม็อบไปอีกเท่าไหร่ ขนาดหมอได้วัคซีนครบใส่หน้ากากอนามัย ล้างมือทุกครั้งที่จับสิ่งของยังป่วยด้วยโควิดก็มีให้เห็นมากมาย
ฉากตัดมาที่หน้าโรงพยาบาล แม่น้องอายุ 14 ร้องห่มร้องไห้ ทำใจไม่ได้ที่ลูกกลายเป็นคนพิการ ปรกติลูกเป็นเด็กเรียบร้อย… ไม่เคยรู้เลย…ว่าลูกมาเข้าร่วมม็อบ คุณแม่ตอบกับนักข่าวแบบนั้น แม้ความรู้สึกผมเหมือนจะเคยอ่านประโยคแนวนี้มาก่อน แต่ก็ยังรู้สึกสงสาร จิตใจของคนเป็นพ่อ เป็นแม่ คงรับไม่ได้ที่ลูกต้องมาเป็นแบบนี้
อย่าว่าแต่แม่ไม่รู้ว่าลูกมาร่วมม็อบเลย ตัวคุณแม่เอง คนอื่นๆ ในบ้าน และคนที่ต้องทำงานร่วมกับคุณแม่ ก็คงไม่รู้ว่าตัวเองน่าจะติดโควิด – 19 ที่ต้นตอ มาจากน้องและเพื่อนๆ ที่เข้าร่วมม็อบนี้ ที่เสียใจซ้ำอีกคือ ยามลูกเจ็บแม่ไม่สามารถเข้าไปเยี่ยมดูแลลูกได้ เพราะลูกติดโควิดและตัวเองก็มีแนวโน้มติดโควิดด้วย
วันต่อมาได้ข่าวคุณหมอหญิงแห่ง รพ.ภูมิพล ติดโควิดและเสียชีวิต หลังจากยื้อคุณหมอได้ประมาณ 20 กว่าวัน คุณหมอทำงานอุทิศตัวเพื่อผู้ป่วย และเป็นที่รักใคร่ของทุกคน คุณหมอได้วัคซีนครบแล้ว แต่ก็ยังเสียชีวิต และในขณะที่ใครต่อใคร ต่างพากันก่นด่าวัคซีนว่าไร้ประสิทธิภาพ แต่คำสั่งเสียของคุณหมอหลังจากรู้ตัวแล้วว่าน่าจะไม่รอด กลับทำให้ทุกคนได้ฉุกคิดถึงสิ่งที่ควรทำ ในขณะที่พวกเรายังมีชีวิตอยู่
คุณหมอขอให้ทุกคนใช้ชีวิตอย่างมีความสุขต่อไป และขออย่าได้โทษวัคซีน เพราะอาการป่วยจากเชื้อโควิดได้รับการรักษาจนเชื้อหายไปแล้ว แต่อาการทรุดลงเพราะมีการติดเชื้ออื่นที่ปอด อ่านถึงบรรทัดนี้ผมถึงกับใจสั่น คุณหมอจากไปโดยไม่กล่าวโทษใครหรืออะไรใดๆ ทั้งสิ้น ชีวิตทุ่มเทรักษาคนไข้ได้เท่านี้ก็คือได้เท่านี้ และคุณหมอก็จากไปอย่างสงบ ตามไปอยู่กับคนในครอบครัวของคุณหมอที่เสียชีวิตด้วยโรคโควิด – 19 ก่อนหน้านี้
เราไม่มีทางรู้เลยว่าวันหนึ่งเราจะกลายเป็นคนพิการ เราไม่มีทางรู้เลยว่าวันหนึ่งเราอาจจะจากคนที่เรารักไปเมื่อไหร่ และเราไม่มีทางรู้เลย….ว่าชีวิตข้างหน้าจะเป็นเช่นไร แต่คุณหมอก็เตือนสติเราทุกคนให้ใช้ชีวิตในทุกๆวันอย่างมีคุณค่าและมีความสุข
เด็กคนหนึ่งติดโควิด ออกไปแพร่เชื้อโควิด และเสียมือกลับมา หมอคนหนึ่งอุทิศตัวเพื่อคนไข้ จนติดโควิด และเสียชีวิตในเวลาต่อมา อ่านถึงตรงนี้แล้วไม่ว่าใครจะคิดเห็นอย่างไร ผมคงสรุปอะไรให้ถูกใจทุกคนไม่ได้ เพราะปัญหามันซับซ้อนและทับซ้อนเกินกว่าจะใช้ “อคติ” ทำความเข้าใจ มีแต่ “สติ” “ปัญญา” และ “เมตตา” ต่อกันเท่านั้น ที่จะนำพาชีวิตพวกเราออกจากจุดนี้.
About Post Author
